Chris Cunnigham
Brytyjski twórca filmowy Chris Cunnigham znany jest z reżyserii teledysków, a także stworzenia efektów specjalnych m.n. do filmu Stanleya Kubrica pt. „Judge Dredd”79. Jego produkcje audiowizualne charakteryzują się dużym rozmachem produkcyjnym, a także precyzyjną realizacją elementów kreowanej przestrzeni artystycznej. W reklamie perfum Gucci artysta stara się zwizualizować zapach tej firmy. Na wizerunek marki w kreacji reklamowej Chrisa Cunninghama składa się postać kobiety, a także łąka kwiatów. Kobieta niczym szamanka steruje wiatrem rysując linie po łące kwiatowej kumulując zapach. Z punktu widzenia realizacji filmu reklamowego lokacją użytą do produkcji przekazu audiowizualnego była najprawdopodobniej hala zdjęciowa. Związane jest to ze stworzeniem efektu wiatru, który powstał w związku z zawieszeniem w hali zdjęciowej propellera80, który rozdmuchiwał kwiaty.
Kobieta występująca w reklamie Gucci stała się utożsamieniem zapachu łąki zmieniając się we flakon perfum. Sam moment przemiany wydaje się być najbardziej atrakcyjnym wizualnie fragmentem utworu reklamowego. Chris Cunningham stworzył przy pomocy refleksów świetlnych, a także falowania sukienki kobiety płynne przejście do produktu reklamowanego. Odbicie światła w początkowej fazie generowane jest bezpośrednio przez słońce natomiast w późniejszej fazie stanowi refleks świetlny od flakonu Gucci. Plastyczna kreacja nawiązuje do magii i mistycyzmu, jednocześnie utożsamiając w sobie postać kobiety i kwiaty, a także promienie słońca. Wyżej wymienione czynniki doskonale oddają walory takiego produktu jak perfumy, dzięki czemu komunikacja z klientem odbywa się na płaszczyźnie przekazu audiowizualnego o dużej wartości estetycznej.
Michel Gondry
Francuski reżyser znany z takich filmów jak „Eternal Sunshine of the Spotless Mind”, „The Science of Sleep”, czy też „The Green Hornet”82 stworzył na zamówienie marki Levis utwór reklamowy, którego akcja rozgrywa się na przełomie XIX i XX wieku w trakcie drugiej rewolucji przemysłowej. Tajemnicza postać przemieszcza się jednym z pierwszych modeli samochodu do sklepu, w którym kupuje prezerwatywy. Całej sytuacji towarzyszy uśmiech sprzedawcy i zmieszana mina kobiety robiącej zakupy w tym samym sklepie w towarzystwie
Czarno-biały obraz reklamy zostaje zestawiony kontrastowo z muzyką elektroniczną z początku XXI wieku (gatunek muzyki minimal techno). Posunięcie to w sferze fonii nadaje nowoczesny wydźwięk reklamie, co pokrywa się z grupą docelową firmy odzieżowej.
Główny bohater, którego sylwetka nie jest ujawniona, po zakupach w sklepie podróżuje dalej samochodem, z którego ma widok na takie wynalazki jak np. lokomotywa, co podkreśla klimat rewolucji przemysłowej, a jak dalej się okaże również społecznej. Tajemniczy mężczyzna po przejażdżce samochodem zjawia się przed domem, na którego balkonie czeka ukochana. Okazuje się, iż drzwi otwiera mężczyzna (ojciec kobiety, po którą przyjechał mężczyzna), który wcześniej z uśmiechem na twarzy sprzedał prezerwatywy głównemu bohaterowi. W przeciwieństwie do wcześniejszej sytuacji mina sprzedawcy i jednocześnie ojca jest przytłoczona całą sytuacją. Reklama kończy się wyjściem kobiety z młodym mężczyzną, a ostatni kadr reklamy jest pokazaniem wizerunku niepocieszonego i jednocześnie zaskoczonego sprzedawcy i ojca. W reklamie został użyty slogan firmy Levis:
“Watch pocket created in 1873. Abused ever since.”
Spike Jonze
Przeniesienie stylistyki kreacji fabularnych do przekazów reklamowych nie tylko zwiększa range tej krótkiej formy audiowizualnej, ale pozwala zaskakiwać widza rozwiązaniami narracyjnymi. Reżyser Spike Jonze znany ze współpracy z Charlie Kaufmanem stworzył utwór reklamowy dla Ikei, który emanuje absurdalnym humorem.
Możliwość potęgowania nastroju środkami audiowizualnymi potrafi zbić z tropu widzów, jednocześnie ucieleśniać w wizerunku marki poczucie humoru z dystansem.
W reklamie Ikei przedstawiona jest lampa, która została „wyrzucona” przez właścicielkę na ulicę. Lampa podczas wynoszenia trzymana jest jak niemowlę. Kamera pokazuje perspektywę „spojrzenia” lampy na pokój po raz ostatni. W tle słychać muzykę wykonaną przy pomocy fortepianu muzykę, która podsyca dramatyzm sceny. Dodatkowo w utworze pojawia się deszcz, który potęguję smutny krajobraz opuszczonego przedmiotu. Na tle „bezdomnej” lampy pokazane jest okno, w którym właścicielka posiada już nową lampę.
Nagle pojawia się mężczyzna, który zgodnie z życzeniem Spike’a Jonze’a miał wyglądać jak przeciętny szwedzki pracownik Ikei85. Wygłasza on poważnym, aczkolwiek lekko skrzekliwym łamiącym się głosem tekst o następującej treści:
“Many of you feel bad for this lamp. That is because you crazy. It has no feelings, and the new one is much better”
Finałowe ujęcie reklamy zaskakuje humorystycznym rozwiązaniem. Efekt nie byłby tak dobry, gdyby nie stylizowany na dramat fabularny fragment reklamy. Zrezygnowanie z klasycznych zabiegów marketingowych w budowaniu przekazu promocyjnego na rzecz kreacji artystycznych kategoryzuje utwór reklamowy w zupełnie inne rejony niż pierwotnie ta forma jest sytuowana. Użytkowy charakter reklamy staje się mało atrakcyjny dla odbiorcy. Natomiast potraktowanie reklamy jako niezależnej artystycznej formy krótkometrażowego utworu audiowizualnego powoduje relację z widzem w sposób w jaki tradycyjne kino utrzymuje silny związek emocjonalny ze swoimi odbiorcami.
Riddley Scott
Ten reżyser znany jest z takich filmów jak Obcy, Łowca androidów, czy też Gladiator. W 1984 był odpowiedzialny za pierwszą reklamę teelwizyjną marki Macintosh. Spot został wyemitowany podczas trzeciej kwarty meczu finałowego Super Bowl. Kreacja reklamowa nawiązuje do powieści George’a Orwella „Rok 1984″.
W reklamie zagrali Anya Major jako bezimienna bohaterka i David Graham jako Wielki Brat. Ideą kreacji jest pokazanie momentu złamania systemu. Marka Apple w ten sposób podkreśliła wejście na rynek produktów, których jakość zmienia całkowicie oblicze branży. Na końcu reklamy czytamy…
„On January 24th Apple Computer will introduce Macintosh. And you’ll see why 1984 won’t be like 1984″
Sądząc po dzisiejszej kondycji firmy Apple, zapowiedzi z reklamy stały się faktem. Ridley Scott jest również odpowiedzialny za reklamy dla takich marek jak Chanel No.5, Nissan, czy też Pepsi.
